Mönkeberg revisited

De tocht door het Noord- Oostzee kanaal was weldadig na al die hobbels. Zon, rust en gemütlichkeit. 98 kilometer op de motor en af en toe wat afleiding door de enorme zeeschepen die passeren. Twee kleine bambi's op de oever, een raderboot en verder gewoon oever en water. Met een muziekje van Anouk's Sad Sing Along Songs op de iPod werd was het bijna een filmische ervaring.

Voordat we vertrokken vanuit Brunsbüttel zat het even goed tegen. De motor startte niet, en dat was voor ons een heel nieuwe ervaring. Na een vloek en een zucht lieten we onze buurman vertrekken en schoven wij aan bij een andere buurman. Deze had een reserveaccu om te testen wat er aan de hand was. Accu kapot. Ondertussen was snelle John van de Mystell al naar het VVV gelopen om te vragen waar de dichtstbijzijnde accudealer was. Ik haalde alvast een fiets uit onze bootschuur, tilde deze naar de wal, zette hem in elkaar en toen het sein " accu overleden" werd gegeven stonden John en ik al klaar voor vervoer. Jan Willem plaatste de nieuweling vakkundig onder het bed. Binnen twee uur was alles geregeld en konden we op weg. De samenwerking was geweldig! En wij waren helemaal blij dat het hier gebeurde en niet op een plek die je nachtmerries kan bezorgen.

De passage door de sluis bij Holtenau ging vlot. We lagen in de grote schepen sluis, omdat de jachtensluizen gestremd waren. En dan die blik op het Kieler Fjord als de deur open gaat..... In de avondzon... Zoooo moooooi! 

We voeren naar Mönkeberg voor een overnachting. Daar lagen we 5 jaar geleden ook. Mooi in de natuur, met uitzicht op de Kieler Fjord. 

De volgende morgen was er geen wind. We waren lui en moe. Rustig ontbijten zoals dat in een vakantie gebruikelijk is werd een hele belevenis na al dat gesjees van ergens willen komen. Daarna koffie drinken en omstreeks het middaguur besloten we de pont te pakken naar Kiel. Leuk.

'S Avonds hadden we eerst palaver bij ons aan boord. En nu? wat gingen we eigenlijk doen? Na wat consultaties via Facebook en IRL ( in real life) besloten we de Kleine Belt te pakken middels de navigatiemethode "zoals de wind waait, waait mijn zeiltje".

Nu ik aan het schrijven ben, zijn we zeilend op weg naar de Schlei, richting Schleimunde. Een zwaarbewolkte lucht, weinig wind. Het vislijntje hangt uit. Ik heb zojuist al een lekkere ratatouille gemaakt voor vanavond, maar een zeebaars als voorafje kan best wel. De weerberichten voor komende dagen zijn uitstekend. De Mystell vaart achter ons. Dat willen we zo houden ;-) We genieten.