Het nippertje

Volgens de berekeningen moest het kunnen: van het Braassemermeer naar de thuishaven in een dag. Zelfs op zondag, al begint de brugopening dan pas om tien uur. Om half tien varen we weg. Na drie minuten piept de sms. Berichtje van de havenmeester ( die van de augurken) om ons een goede reis te wensen.

Bij de eerste brug in Woubrugge zien we een paar bekenden terug en wat nieuwelingen. het konvooi wurmt zich vrij snel door Alphen a/d Rijn, maar bij de spoorbrug moet een kwartier worden gewacht. Dat zou later een duur kwartiertje blijken. We weten dat we een paar strategische bruggen moeten halen. Bijvoorbeeld de spoorbrug bij Gouda, die om 12:27 draait. Missen we die opening, dan moeten we twee uur wachten op de volgende. Ons plan om vandaag thuis te komen valt dan in duigen. Het wordt krap en daarom werken we ons langzaam maar zeker naar de kop van het konvooi. Cis roept via de marifoon de bruggen in Waddinxveen op om de komst van ons inmiddels elf zeilboten tellende konvooi aan te kondigen . De bruggen draaien snel, maar volgens de gps zullen we toch drie minuten te laat komen. Op volle kracht stomen we door, in de hoop dat de treinen dit keer genoeg vertraging hebben om ons te kunnen doorlaten. Nog 300 meter, de brug staat open! Maar zal het lang genoeg zijn? We zien veel boten in de tegengestelde richting varen. Er is nog hoop. Via de marifoon roept de brugwachter het konvooi op om snel door te varen. Het kan dus nog, en het lukt! We zijn erdoor! Nog geen halve minuut later horen we weer de brugwachter: sorry, maar ik  moet hem nu echt sluiten, zegt hij vriendelijk maar beslist. De eerste vier van het konvooi zijn door, de rest moet helaas nog twee uur wachten . We vieren ons succes met een boterham met kaas, een biertje voor JW en een glas melk voor Cis. Achter ons zien we bij de nummer twee en drie ook de handen omhoog gaan.

We kunnen ook nog eens direct de Julianasluis bij Gouda in, en even verderop levert de Algerabrug ook geen vertraging op. Het besef dat we het gaan halen wordt sterker.

Daarbij is de tocht ook nog eens mooi, leuk, vrolijk en gezellig met veel bootjes volgeladen met verkoeling zoekende mensen. Het gaat geweldig.

Vlak bij onze thuishaven passeren we een zeilbootje dat vrijwel zonder wind vooruit probeert te komen.

Wat een doorzetter, denken we, maar dat blijkt niet te kloppen. De man trekt onze aandacht. hij vraagt of we benzine voor hem hebben. Hij vertelde dat hij terug moet naar Hellevoetsluis. Zijn vader was overleden, hij moest zijn vakantie in Zeeland onderbreken. Aan benzine voor zijn buitenboordmotor had hij niet meer gedacht. Benzine hebben we niet. We besluiten om de boot naar De Put te slepen. JW gaat met de man mee om een jerrycan benzine  te halen in het dorp en Cis ruimt de boot verder op. Onderweg hoort JW het tragische verhaal  van de man. In de auto naar huis prijzen wij ons gelukkig dat wij de afgelopen zes weken een mooie vakantie hebben gehad, zonder nare incidenten, met mooi weer en mooie tochten.

Morgen weer aan het werk. Volgend jaar weer nieuwe afleveringen!

Augurken in Roelofsarendsveen

We rekken de finale van onze vakantie. Het zit zogezegd een beetje tegen. Maar desalniettemin werd onze dag vandaag goedgemaakt door de havenmeester van De Brasem die ons een zeer gastvrije ontvangst bezorgde met - on top of the bill- een gratis pot augurken uit Roelofsarendsveen.

Gisteren wilden we van Stavoren naar Amsterdam varen om mee te gaan met het nachtkonvooi van de Staande Mast Route, dat tussen 01:00 en 02:00 zou vertrekken. Het leek me erg  leuk om midden in de nacht dwars door Amsterdam te gaan met onze 18 meter hoge boot. Via steigerpraat kwamen we erachter dat een doorvaart problematisch kon worden in verband met de hitte. De oude Amsterdamse bruggen weigeren dienst bij hitte. Het zou vandaag de heetste dag van de eeuw kunnen worden: 36 graden...

Na een lekkere zeil en motortocht over het IJsselmeer en Markermeer moesten we de Oranjesluizen door om op het IJ te komen. Wat een lomp gedoe in de sluis. Oude bakken van boten die hun dieselmotoren aan laten staan zodat je compleet vergiftigd wordt, terwijl dat gewoon verboden is in sluizen. JW mocht van mij niet uit zijn vel springen. Daar was het veel te warm voor.

Na een belletje bleek het nachtelijk konvooi door Amsterdam uiterst onzeker. Pas tegen middernacht zouden de bruggen gecontroleerd gaan worden. Wij kozen voor een gezonde nachtrust en voeren door naar kanaal C - een zijkanaal van het Noordzeekanaal - waarvandaan ook een Staande Mast Route loopt via Haarlem. In een klein haventje genoten we onze nachtrust. Nou ja, met om de  2 minuten een vliegtuig dat opsteeg boven ons hoofd.

Zaterdag om iets voor negen op pad. Staande Mast Route varen betekent rekenen met brugtijden. Alle boten uit Amsterdam sloten bij ons aan. De tocht door Haarlem liep uitmate traag. Dat doen ze dan in Groningen en Leeuwarden een stuk beter! 

Op een gegeven moment zaten we opgesloten tussen een gewone brug en een spoorbrug. 7 grote jachten die op een piepklein stukje water moesten manoeuvreren. Met een dikke 20 knopen wind die rondwervelde en niemand die wist hoe lang het zou gaan duren. Op de marifoon gaf niemand antwoord... Voor die paar bruggen door Haarlem moesten we eerst 3,50 afrekenen daarna nog een keertje  11,10 en het meest achterlijke was dat ze dat geld stonden op te hengelen met een klompje. In de ANWB gids staat dan dat er overal betaalpalen zijn. Maar nee hoor.... Een klompje. Dat was vijf jaar geleden nog niet zo. Je kan wel merken dat de crisis heeft toegeslagen.

Friesland staat erom bekend, maar Haarlem? Het is gewoon gevaarlijk als iedereen strak achter elkaar vaart en je een klomp naar je kop geslingerd krijgt die je moet opvangen. Dan moet je ook nog gepast geld hebben, terwijl het bordje pas leesbaar is als de klomp al is vertrokken. We moeten toch allemaal met plastic betalen, waar blijven die betaalpalen? .... Ik ben aan rust toe geloof ik...

Om 12:58 uur was de voorlopig laatste opening van de Kaagbrug in de snelweg A44 het zou ons 4 uur oponthoud kosten als we die niet haalden.

De reis liep voorspoedig, maar toen kwamen we bij de Lissebrug, die was nog open, echter de boten van "onze kant" waren al door de brug en nu was de andere kant aan de beurt. De marifoonoproep met allervriendelijkst verzoek om ons konvooi alsnog te laten passeren met uitleg dat we een brug moesten halen leidde tot een sacherijnige opmerking van dienstdoende brugwachter. Het was te druk zij hij. 

De brug ging dicht en zijn argument bleek klink klare onzin. Toen de brug na een kwartier weer werd bediend waren wij 5 minuten te laat bij de Kaagbrug, daar moet je dan met 25 knopen wind drie en een half uur wachten. OK om 16:38 zou de brug bediend worden, maar op dat tijdstip bleven de lichten op rood-rood staan, dat betekend "geen sluisbediening". Oproepen via de marifoon, bellen naar de verkeerspost, geen enkele reactie en de brug bleef dicht. Het konvooi werd goed ontevreden. Wij inclusief. Na 20 minuten kwam er iemand aankakken. 30 minuten te laat werd de brug bediend.

Het volgende doel was de brug bij Woubrugge. De laatste bediening was om 18:00 uur. Zouden we dat halen? Door het getreuzel van de Kaagbrug- brugwachter lukte dat niet. Hoewel de tocht prachtig was - super Hollandse molens, dorpstafereeltjes, inclusief koeien, sloepjes op het water - beseften we dat thuiskomen op zondag nog wel eens een probleem kon worden.

Het scenario dat JW zijn baas moet bellen komt naderbij.

Enig meet- en rekenwerk leert dat we de morgen de laatste opening van de Haringvlietbrug moeten kunnen pakken, zodat we morgenavond laat thuis zijn....als we geen tegenvallers meer hebben. Vroeg opstaan heeft geen zin. Bruggen worden pas vanaf 10:00 uur bediend, hetgeen geen enkele relatie heeft met de behoeften in het werkveld van de brugwachters.

Maar wat scheen de zon weer lekker vandaag! :-)

Nog een dagje Stavoren

De motorman bevestigt dat het de waterpomp is die lekt. Na demontage komt hij met een minder leuk bericht: het ding is zo versleten dat vervanging de enige remedie is. Morgen om negen uur is er een nieuwe. Nou, dat is mooi, zou je denken, totdat je hoort hoeveel zo'n simpel waterpompje kost. Voor dat bedrag koop je een hele nieuwe buitenboordmotor!

Vandaag dus een gedwongen dagje Stavoren. We installeren de zonnetent, die ons samen met een goed gericht zwak windje nog enigszins op temperatuur houdt. Binnen is het 29 graden. We denken terug aan de afgelopen weken. Veel gezien, veel afwisseling en mooi weer. Alleszins geslaagd, en een bron voor goede herinneringen. 

Stavoren is bijzonder populair. De bootjes blijven binnenkomen. Soms zie je merkwaardige acties. Een meneer met een nagelnieuwe boot demonstreerde hoe je zelfs in de box nog een aanvaring kunt veroorzaken. Gewoon volle kracht achteruit tussen de palen en niet goed mikken, dan ram je de buurman. Die schrikt zich begrijpelijkerwijs een ongeluk, snelt naar buiten en constateert dat slechts de boot van de wildeman schade heeft opgelopen. Zelf werd hij gered door de stalen stootrand van zijn Hallberg Rassy. Maar gelukkig levert het normale geklungel slechts vermaak en geen schade op.

Nu nog even terug. Hoewel we tijd genoeg leken te hebben wordt het nu toch nog flink rekenen. Stavoren - IJmuiden - Stellendam - de Put zou mooi zijn, maar niet met zuidenwind en stroom overwegend tegen. We besluiten om de staande mast route via Amsterdam te nemen. Dat betekent 's nachts in konvooi door Amsterdam. We kunnen zaterdag in de thuishaven zijn, of uiterlijk zondag. Als jullie niets meer van ons horen, dan zijn wij ten onder gegaan in het geweld van de Canal Parade van het jaarlijkse Gay Pride festival. Als het weer zich in gunstige zin aanpast misschien toch over zee, maar 't zit er nu niet in.