Nog maar net buitengaats zagen we de windmeter alweer oplopen. Het lijkt wel alsof God de windknop ff een standje hoger zet als wij uitvaren. Maar goed de windrichting was redelijk. We konden voor de wind kruisen en met een ritje erin ging dat prima. De stroom hadden we het grootste stuk van de tocht mee.
Halverwege grote golven, veel meer wind, regen, slecht zicht… wat wil je nog meer? We raken er aan gewend. Een kopje soep maken of een bordje macaroni wegwerken is er dan niet bij. We leven dan op water, kerstomaatjes en biscuitjes. Bij Cape Antifer werd het vervelend. Ee golven waren zo hoog dat ons bootje meer een surfplank leek dan een zeilboot. We liepen af en toe uit het roer voor de wind. Na het weghalen van de fok ging het beter.
Alleen de snelheidsmetertjes begonnen vreemd te doen. In plaats van knopen stond de meter opeens op kilometers per uur en een paar minuten later was het weer andersom… Het licht van de meters was ook uitgevallen…
Toen was het even niet leuk meer. Van mij mocht het ophouden. Geen zin meer. En toen waren daar weer de Jan van Genten… die vlogen gezellig om ons heen. Hier en daar een visje graaiend.
Die beesten zorgen bij mij altijd voor natte ogen. Wel blije natte ogen. Drie jaar geleden overleed mijn vader in juli. Vrij snel daarna maakten we een zeiltocht naar St. Valerie en Caux, dus ongeveer dezelfde route als nu. Bij Le Treport vlak voor Dieppe hadden we het ook even moeilijk. We zaten aardig aan lagerwal door een verkeerde keuze en moesten uren opboksen tegen wind, golven en onszelf. Ik was bang en moe. Toen kwam er een koppel Jan van Genten in formatie overvliegen en ze vlogen een heel eind met ons mee. Dat gaf op een of andere manier een prettig gevoel. Net alsof we in de gaten gehouden werden. Ik legde het verband met mijn hemelende vader. Ik wllde zo graag een teken dat hij mij toch nog een beetje in de gaten hield. En dat teken waren die Jan van Genten die met ons mee vlogen. En zo maak ik mijn eigen troost-momentjes.
Als ik die beesten nu weer zie dan is dat heel fijn en ontroerend. Het is net of de geest van mijn vader vertegenwoordigd is in die Jan-van-Genten.
Toen we de Cap Antifer voorbij waren en meer richting het westen zeilden, viel de avond in. Gelukkig werden de golven en de wind wat minder omdat we wat meer beschutting kregen van de kapen. Toen het donker werd en we de laatste 10 mijl de stroom tegen hadden zijn we maar gaan zingen in de regen… dat hielp enorm, dan moet je nadenken over teksten en dergelijke en dan gaat de tijd sneller. We werden halverwege nog via de marifoon opgeroepen door de Ziga Ziga van Hennie, die al in Fecamp lagen en we kregen een sms-je van John met de Mystell. Dat was heel opbeurend. Vooral als je je in "thé midle of knowwhere" bevindt.
De haven was niet moeilijk te vinden. Ik had de havenlichten al meerdere malen gefilmd en gefotografeerd. Het was wel erg hobbelig om binnen te komen. JW stuurde met de zekerheid van een geroutineerde kapitein de boot naar binnen en ik filmde de aankomst. Op de steiger stond de hele bende piraten waar we deze vakantie mee optrokken: John, Jos, Tonnie, Henny, dat was een heerlijke aankomst. Na ons welverdiende bordje macaroni doken we nog even de kajuit in van de Ziga, Ziga alwaar het hele piratencorps, inclusief de meiden gezellig zaten bij te praten. We hadden elkaar immers drie dagen niet gezien! Na een snelle borrel moe maar tevreden de kooi in... En de nacht... het stront waaide weer van de klif... weinig zin om op te staan.. maar het wonder is geschied: het is nu prachtig weer!
Francisca
Geen opmerkingen:
Een reactie posten