Het is zoals het is en het komt zoals het komt.

Dinsdag 17/7

We staan voor ons doen vroeg op om onze zeilvrienden Ellen, Koen, Sandra en Andre uit te zwaaien en daarna zelf te vertrekken. Het is altijd raar om na een paar dagen plezier uit elkaar te gaan, maar ja wij hebben echt geen zin om voor de zoveelste keer binnendoor naar Middelburg te gaan, zoals zij. Wij richten onze blik van binnen en van buiten nog steeds op Oost Engeland.

De wind is nog veel te hard om door de Banjaart de zee op te gaan wordt het geen Lowestoft maar Zierikzee.
KNRM-schipper Izaak Breen -oud visser- zegt in "Gaten in het zand" over de Banjaart: "Wat het eerst onbevaarbaar wordt is de Geul van de Banjaart, het is een steegje tussen de brekers. 's Nachts zie je de lichtboeien goed liggen, maar als het goed doorwaait staat er een "swell", daar zijn wij zelfs bang voor. Een klein stuurfoutje kan erg verkeerd aflopen. Tussen 5 en 6 Beaufort uit WNW niet naar binnen of naar buiten dus." (uit W, N of ZW ook niet slim!)

Woensdag 18/7

We slapen een gat in de dag, vervolgens pakken we de rugzak en gaan we op pad. We nemen het pad langs de Oosterschelde. Hier waren we 5 jaar geleden ook. Met harde wind is het prachtig. Aan de ene kant het water, aan de andere kant de inlagen. De lucht is grauw, het water onstuimig. Er zijn niet meer dan drie zeilboten te zien op die hele grote Oosterschelde.

Halverwege de dijk meten we de wind. JW heeft de windmeter in zijn zak zitten. 35 knopen wind. Dus een dikke zeven Beaufort. "Het stront waait nog steeds van den diek" zeggen we dan in Zeeland en zo ist maar net. Bij de Heerenkeet strijken we neer. Het oude haventje is opgeleukt. Een soort marmerachtige banken en muren van grijze stenen in gaas. Hoe hip, maar geen gezicht. Gelukkig ligt er geheel ongepland een flink stuk oud touw lekker in de weg op hte pad. Een hond scheit er tegenaan en de perfecte styling van de boulevard is gelukkig doorbroken.

Tijdens de lunch komt er een meeuw voor het raam zitten, die kijkt ons het eten uit de mond. Zie Facebook voor de foto. De serveerster vloekt als er een broodje van haar dienblad afwaait als ze buiten wil serveren. Als ze weer een nieuw broodje naar buiten wil brengen moet een collegaatje mee om haar en het broodje tegen de wind te beschermen.

Op de terugweg ontdekken we een wandelpad dat niet op de kaart`staat. Ik leef op. Het ontdekken van nieuwe wegen is helemaal mijn ding. We lopen langs de inlaag en zien wat lepelaars stofzuigen. Een paar vette hazen scheuren bij een maisveld de bocht om en na een kilometertje of vijf ploffen we in de berm voor een versnapering.

Het is fijn om te wandelen; je voelt je lijf, je ziet een hoop en je laat veel achter je. Langzaam naderen we de achterkant van Zierikzee. Via de Nobelpoort worden we weer binnen gelaten. Nog even langs de haven om te kijken wie er aan is gekomen. De Merry Maete ligt daar, de zeilboot van kennissen uit Stad aan't Haringvliet.
Ze liggen daar vier of vijf dubbeldik aan de kade. De kajuitdeur staat open. Of ze slapen, of ze vrijen, of ze lezen, in alle gevallen kan je het beste even hard roepen. Dat doet JW. Ze komen uit de kajuit en we worden uitgenodigd aan boord. Dat was de bedoeling. Vette verhalen, kopje thee/koffie en een dik uurtje vertier. Het doet me goed dat deze stoere zeilers vandaag en eerder ook niet op pad zijn gegaan.
Zij zitten nog in de sjacherijnige fase. Hebben nog niet geaccepteerd dat de zomervakantie dit jaar niets lijkt op een zomervakantie.

Gelukkig geeft het KNMI goede vooruitzichten. Volgende week wordt het prima zomerweer. We wachten het even af, maar hebben in ieder geval een frisse, gezonde, gezellige, lekkere en fijne dag gehad.