Een nieuwe haven: Saint Vaast de la Houge

Gisteren om 8:00 uur vertrokken vanuit Trouville naar St. Vaast. Net onder Barfleur op de oostpunt van Normandië. 62,4 mijlen en niet in een rechte lijn.
De dag begon heerlijk: zonnetje, rustige zee en één medezeilboot die dezelfde kant opging; een Engelsman, die we binnen een uur niet meer zagen.

En verder heel af en toe een vissertje.

We hadden de wind half (zuidwest), ongeveer 12 knopen, dus ideaal voor een lekker vlot tochtje. De wind was wel koud. Ik zat met mijn zeilbroek laarzen, sjaal, muts aan dek en dat in hoogzomer met zon! Waar kwam die koude wind vandaan?

Jan van Genten vlogen af en aan en we hadden tijd voor een goed gesprek over dingen waar je in je drukke leven geen tijd voor maakt of hebt.

Halverwege werd de wind West en trok ie aan tot een knoop of 17. De golven werden hoger en onze rechte lijn naar ons doel moesten we verlaten om grote hoeken te gaan zeilen.

Gatver, nu begon het minder leuke gedeelte dus. We zaten aangelijnd en nu lukte het wel om een rifje te leggen zodat we wat rustiger gingen, maar dat geklap op de golven is toch niet echt lekker. Ik had de lijn waarmee ik vastzat aan de lifeline (die van voor naar achter loopt op de boot) zo aangehaakt aan mijn zwemvest dat ik er een beetje in kon hangen tijdens het sturen.

Natuurlijk was het ook stikmooi! Het zakkende zonnetje scheen prachtig op alle zoute spetters. Af en toe een plens water over dek, glimmende zeilen en met een speed van een dikke 6 a 7 knopen hadden we eigenlijk geen klagen. We gleden voorbij Courseulles-sur Mer waar we vorig jaar ons keerpunt hadden en een mooi avontuur. (zie filmpje uit blog vorig jaar)

De laatste 7 mijl hadden we mooi zicht op St. Vaast. Je ziet de twee torens van de vestingwerken op grote afstand; één op Ile Tatihou en één aan de andere kant van St. Vaast. In de verte de vuurtoren van Barfleur, waar we niet heen gingen. Ik vond het meer op een schoorsteen lijken dan op een vuurtoren, maaar JW vind zo'n opmerking heiligschennis. Immers, hij werd een paar jaar geleden midden in de nacht wakker aan boord van "De Witt goes red", een zeilboot die hij met anderen naar Cherbourg bracht, en keek toen recht in het licht van de vuurtoren van Barfleur met daarboven een sterrenhemel waar hij nu nog de tranen van in de ogen krijgt.

Ile Tatihou bij Saint Vaast de la Houge

Wij hadden opgezocht dat de sluis bij st. Vaast om 18:15 uur openging. Ja. St. Vaast is ook een getijdenhaven. Gelukkig zijn die tijden nogal ruim en blijft die sluis enkele uren open. Wij hebben slechts enkele minuten langzaam hoeven varen voordat we naar binnen konden.
Wat is het toch ontzettend leuk om een vreemde haven binnen te komen. En de zon scheen en het zag er zo exotisch en onbekend uit. Eenmaal aangelegd en een glaasje sap voor de neus, voelde ik pas mijn rode hoofd en zere ogen. Met die kou hadden we geen zonnebrand opgedaan.. foutje!

Vandaag 11 augustus hebben we rondgebanjerd, bootjes gekeken en ons verbaasd over het amfibievoertuig dat naar Ile Tatihou gaat met toeristen. Het meest bjzondere vond ik de fratsen van het getij. In een paar uur krijg je twee totaal verschillende landschappen voorgeschotekld voor de prijs van één: eerst is er een strand met zee waar een paar zeilschoolbootjes hun rondjes zeilen en een paar uur later is dat zelfde stuk zee veranderd in een stuk land met oesterbanken waar oesterboeren met hun trekkers aan het werk zijn...

We hebben nog geen zin om naar Wight te gaan. We willen hier nog even lanterfanten. Het is mooi, rustig en gezellig en... de oesters zijn heerlijk!