De aarde is rond; echt waar!

Eindelijk een dag in de korte broek gelopen! Nog wel het borstrokje aanhouden wegens de koude wind, maar ach, deze zomer klagen we niet als de zon zich vertoond, toch?

We liggen nu alweer twee nachten in Fecamp. Waaaat? Jaaaaa...!! De wind brengt ons steeds op andere plekken dan die we voor ogen hebben.

Vanuit St. Vaast de la Houge zou het een makkie zijn geweest om over te varen naar Wight: de haven uit, linksaf langs Barfleur, even zwaaien naar Cherbourg, dat om de hoek ligt en dan gewoon naar het Noorden varen. Eerst zou het tij je dan een uur of 5 naar het Oosten zetten en vervolgens een uur of 6 naar het Westen en zo zou je 's avonds, net voor het pikkedonker, bij de Needles zijn om de stroom mee naar Yarmouth op te pikken, waarna de rest "kat-in-het-bakkie" zou zijn.

Onze tocht begon zo mooi. Om 10:00 uur vertrokken we met een heerlijke WZW-wind die bakstag inviel en precies goed van sterkte: tussen de 12 en 15 knopen. (Ik zeur ff niet over de zware bewolking en de regen.) Dat zou dus relaxed scheuren worden naar de overkant met de benen omhoog. Tussen Barfleur en Cherbourg, daar waar Normandië ophoudt, begon die verrekte wind helemaal West te worden en trok ook nog eens aan.
Binnen no time lagen we weer op één oor en moesten we maatregelen treffen om dit tochtje comfortabel te houden. We keken elkaar aan... Is dit leuk om nog een uur of 12 zo vol te houden? Is dit vakantie? Nee dus!

En dan... De opties waren: a) naar Brighton ruim 80 nautische mijlen, zeg maar een uur of 14 a 15 of b) Fecamp, zeg maar een uur of 12, dus net voor donker binnen. We kozen voor de laatste.

We sloegen rechtsaf naar het oosten, richting Fecamp. Het eerste stuk zeilde prima, ook al moesten we voor de wind kruisen om de enorme deining de baas te kunnen. En toen viel die wispelturige westenwind steeds verder weg...en kregen we de stroom tegen. De zeilen gingen naar beneden, Jozefien (stuurautomaat) nam het over en zo zaten we onze tijd uit.

"En wat doe je dan onderweg"? "Gebeurt er nog iets"? Je moet je voorstellen dat je in een wasmachien zit (de deining was behoorlijk) en dat je allerlei kanten uit tolt. Je gaat dan af en toe wat eten en drinken (apanootjes o.a. dat gaat lekker langzaam) en plassen (JW buiten en ik binnen). Ik hop wat rond; de kajuit in en uit: afwassen, boekje pakken, fotootje maken van het grote nix. Jw zit lekker en kijkt en denkt en heel af en toe drukt hij op een knopje om 1 graad bij te sturen. We hebben geen enkele zeilboot gezien, nadat we afgeslagen waren. Wel een een stuk of 4 containerschepen die vanuit Le Havre kwamen. Land is er uren niet te zien, immers: de aarde is rond. We zijn echt overtuigd!

De lucht is zwart, grijs, witgrijs of lichtzwart, grijswit of een pietsie geel. Het water is donkerblauw, of licht-zwart. En dan, na 10 uur in de wasmachien zie je de vertrouwde falaises (witte krijtrotsen) van Fecamp, Etretat en Antifer... poeh, poeh... de laatste 20 nautische mijlen hebben we gelukkig de stroom weer mee. Om 22:45 stuurt JW de "Orisande" ferm de ingang binnen van de haven. Met zo'n heftige stroom zit je er zo naast! Het voelt als thuiskomen.
Zeiknat maar opgelucht meren we aan een vertrouwde steiger aan. Een rondje over de steiger om te kijken of er nog bekenden zijn volgt na het vastleggen-ritueel.

Als de jassen uitdruipen aan hun hangertjes in onze natte cel bedrinken we ons met een kopje thee (cis) en een glaasje Whiskey (JW) toch een beetje bedroefd dat we Wight hebben moeten laten liggen, maar tevreden over de keus om het leuk te houden!

En vandaag hebben we een superwandeling gemaakt langs de falaises naar Yport waar de zee gezegend werd met veel pracht en praal! Da's altijd goed he! Het is heerlijk om even de benen te strekken en land te zien en te ruiken na al dat zout! Het was een fijne dag en morgen zien we wel weer!